فروغ ۵۷

بسم الله الرحمن الرحیم

محرم فرصتیه برای کسانی که مثل بنده از ماه مبارک رمضان بهره کافی نبردند. اباعبدالله اومده که دل های ما را هوایی کنه؛ اگر او از ما دلبری نکنه دیگر درِ خونه ی چه کسی بریم؟ ببین مولای ما چه کرده! که بعد 1400 سال که فقط اسمش را میشنویم از شدت عشق و محبت دلمون آتیش میگیره. برای طی مسیر بندگی خدا باید سختی بکشیم؛ باید مبارزه ی با هوای نفس کنیم؛ اینا وظایف ماست ولی وقتی میریم پای روضه اهل بیت (ع)، میبینیم داریم عشق میکنیم و آدم میشیم. آدم شرمنده میشه؛ نگاه میکنه امام حسین (ع) اون همه مصیبت دید تا ما اصلاح شویم؛ آیا ما ارزشش را داشتیم؟ در آخرزمانی که عده ای فقط به فکر دنیای خود و ارضای غرایز حیوانی خودشون هستن شما به خدا پناه ببرید تا ضرر نکنید.

همگی سوار کشتی امام حسین (ع) شوید تا از طوفان ها و حوادث آخرزمان در امان بمونید. مگر ندیدید اونایی که سوار کشتی نوح نشدن چه بلایی سرشون اومد؟

خدایا! شکرت که به ما حسین (ع) دادی.

بسم الله الرحمن الرحیم

به خوندن سرگذشت علما و انسان های بزرگ خیلی علاقه دارم چون باعث میشه عجب و غرور آدم کم بشه. وقتی که متوجه میشی که انسان های خیلی بهتر از تو بودن غرورت کم میشه. وقتی میشینی پای روضه ی اهل بیت (ع) میگی من کجا و آن ها کجا؟ وقتی میبینی حضرت عباس (ع) چطوری ذوب در امام زمانش بود از خودت خجالت میکشی. البته راه اصلی از بین بردن تکبر و غرور اینه که بندگی خدا کنی. وقتی که تونستی عظمت و بزرگی خدا را با بندگی کردن بهتر بفهمی اون موقع متواضع میشی. اون موقع هست ترس از مقام خدا پبدا میکنی.