فروغ ۵۷

بسم الله الرحمن الرحیم

همه انسان ها بلا استثنا به دنبال لذت و رستگاری هستند. چه دیندار باشه چه بی دین. چه راحت طلب باشه چه کسی که به خودش سختی میده. فرق انسان ها در اینه که لذت را در چی میبینن. حالا یکی رفت سراغ لذتی، آیا این بالاترین لذت هست؟ از کجا معلوم این بالاترین لذت هست؟ مگر اون فرد تمام لذات عالم را چشیده که میگه این بالاترین لذت هست؟ آقا غذا خوردن لذت داره، درسته؟ ولی محدوده چون هم معده ما محدوده هم میزان غذا هم لذت خوده غذا. پس اون چیزی که میخواهیم از اون لذت ببریم باید نامحدود باشه. از اونجایی که خدا نامحدود هست ما باید از خدا لذت ببریم. خب یک مشکلی دیگه... اون چیزی که میخواهیم از اون لذت ببریم نامحدود هست خیلی هم عالی ولی مایی که میخواهیم لذت ببریم محدود هستیم. بلا تشبیه میزان غذا و لذت غذا نامحدود هست ولی این معده محدوده هنوز. ما هرچقدر این محدودیت وجودمون را کمتر کنیم میتونیم بیشتر لذت ببریم. حالا ممکنه یک دوستی بگه:

آقا باشه فهمیدیم بالاترین لذت خدا. حالا چرا من از نمازم لذت نمیبرم؟ چرا با نمازم حال نمیکنم؟ مگر این خدایی که شما میگی بالاترین لذت نیست؟ 

حاجی شما مثل میخوای نرسیده از نمازت لذت ببری؟ یادت رفته گفتم باید محدودیت وجودمون را از بین ببریم تا بیشتر لذت ببریم؟ شما عجله نکن... نمازت را درست کن... آدابش را رعایت کن... بذار سختی نماز محدودیت وجودتو کمتر کنه... اونوقته که لحظه شماری میکنی برای شنیدن اذان.

خدایا! شیرینی عبادت و بندگی ات را به ما بچشان.