فروغ ۵۷

بسم الله الرحمن الرحیم

خداوند را شاکرم که دوباره توفیق پیدا کردم پست جدیدی بزارم. امروز میخوام در مورد گناه غیبت توضیحاتی بدم. اول معنای آن را بگیم

نظر آیت الله مکارم شیرازی این است:

غیبت آن است که عیب پنهانى کسى را پشت سر او بگویند ولى در مواردى که مسأله مهمّى مطرح است مانند موارد مشورت و اصلاح ذات البین و امثال آنها استثنا شده است.

ان شاء الله شما دوستان اطاعاتی از غیبت دارید و بنده زیاد وارد جزئیات نمی شوم. بهتون پیشنهاد میکنم روایات و آیات و احادیث مربوط غیبت را بخونید.

کتاب اخلاق در قرآن جلد 3: لینک

این کتاب به اندازه کافی در این باره توضیح داده ولی حالا چگونه این گناه زشت را ترک کنیم؟

اول اینکه از با تضرع به دره خونه خدا بریم و کمک بخواهیم. ناامید نشویم و از نماز هم کمک بگیریم برای ترک این گناه. این ماه عزیز، ماه رمضان فرصت مناسبی است برای خود سازی.

قبل از حرف زدن کمی فکر کنیم آیا این حرف من غیبت نیست؟ آیا تهمت نیست؟ آیا ریختن آبروی دیگران نیست؟ آیا این حرف فایده ای هم داره؟ آیا خدا از این حرف راضیه؟ آیا اگر امام زمان (عج) هم بود این را میگفت؟ کنترل زبان خیلی مهمه چون خیلی گناه می توان با زبان انجام داد.

باید درگیر برطرف کردن عیب خودمان باشیم.

امام علی(ع):

این بخشی از کتاب اخلاق در قرآن جلد 3 است که در مورد استماع غیبت توضیحاتی داده است:

همان گونه که غیبت کردن از گناهان بزرگ است، شرکت در مجلس غیبت و گوش دادن به سخنان غیبت کننده نیز از گناهان بزرک محسوب مى شود، چرا که تمام مفاسد غیبت مربوط به همکارى دو طرف است، غیبت کننده و مستمع غیبت، اگر کسى حاضر نشود به غیبت گوش کند، علاوه بر این که گامى در طریق نهى از منکر برداشته شده ماهیت غیبت تحقق نمى یابد، نه عیوب کسى فاش مى شود نه آبروى انسانى مى ریزد، نه هتک حرمت مى شود، و نه مفاسد دیگر اجتماعى به بار مى آید.

سعی میکنم در مورد گناهان دیگر نیز توضیحاتی بدهم

 

اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج

 

1. سوره مبارکه حجرات - آیه 12

2. نهج البلاغه - خطبه 176